Tag Archive : lewica

Konferencja Unii Pracy

Stowarzyszenie Spójnik, reprezentowane przez Piotra Plebańczyka, wzięło udział w konferencji Unia Pracy odnośnie zagrożeń klimatycznych oraz przyszłości środowisk lewicowych. Dziękujemy za zaproszenie i interesujące rozmowy!

Jadłodzielnia w Rzeszowie

„Na pomysł ustawienia w Rzeszowie lodówek, do których można przynosić jedzenie wpadli aktywiści zrzeszeni w Stowarzyszeniu Spójnik z Patrycja Pawlak-Kamińska na czele. Projekt wsparli m.in. Michał Sztuk i Agnieszką Chmiel z Wiosna na Podkarpaciu oraz Jolanta Omiatońska i Tomasz Lignar z Partia Zieloni Rzeszów

Źródło: https://www.rzeszow112.pl/…/4524-wnioski-z-osiedla…

Donaldowi grosik rzuć

Wjechał Rycerz na Białym Koniu. Uratuje nas od Trójgłowej Bestii Zjednoczonej Prawicy. Choć może już Dwugłowej, albo Wielogłowej, ciężko się ostatnio połapać, co stanowi teraz ową Zjednoczoną Składem Rad Nadzorczych Prawicę. Ale – Rycerz. Charyzmatyczny, błyskotliwy retorycznie, Prawdziwy Europejczyk – od lat wyczekiwany, w końcu przybył. Gdzie nie stąpnie, tam wyrastają kwiaty, czego nie dotknie – w złoto się przemienia. Po raz 2137, wedle wskaźnika Lisa-Giertycha, władza Kaczyńskiego chwieje się i upada. Lada dzień będzie po wszystkim i znów odetchniemy z ulgą w Wolnej Polsce.

Zapewne jednak znajdą się wątpiący, niewierni, złośliwcy i kolaboranci, którzy podważają Wielkiego Donalda wielkość. I tym trzeba objawić Prawdę prosto w twarz zdradziecką. Na sondaże wystarczy popatrzeć. Era Przed Donaldem – Koalicja Obywatelska ma 13% poparcia (IBRiS, 11.06.2021), Era Donalda – 25.7% (IBRiS, 28.08.2021). Już prawie tyle, co PiS!!!!1

Cóż, zostaje ręce złożyć do klaskania i przyjąć Donalda do swego serca.

Albo i nie.

Popatrzmy na te sondaże raz jeszcze, ale troszkę szerzej. Dla poszczególnych ugrupowań wygląda to tak (zmiana między 11 czerwca a 28 sierpnia, IBRiS):

Zjednoczona Prawica – 11.06: 32.4%, 28.08: 35.3% (+2.9)

Koalicja Obywatelska – 11.06: 13.0%, 28.08: 25.7% (+12.7)

PL2050 – 11.06: 19.8%, 28.08: 10.1% (-9.7)

Lewica – 11.06: 7.6%, 28.08: 9.3% (+1.7)

Konfederacja – 11.06: 8.1%, 28.08: 6.4% (-1.7)

PSL – 11.06: 4.7%, 28.08: 4.0% (-0.7)

Niezdecydowani – 11.06: 14.4%, 28.08: 9.2% (-5.2)

Co tu się wydarzyło? Donald pobił Szymka i zabrał mu zabawki, na co obudził się Jarek, zaczął krzyczeć, czym zmobilizował i skupił wokół siebie dotąd niepewnych zwolenników. Albo, jak kto woli, KO odbiła elektorat PL2050, lubujący się w silnych liderach. Z kolei PiS, borykający się ze spadkiem sondażowym, otrzymał prezent w postaci nielubianego polityka z przeszłości, dzięki czemu odzyskał poparcie tych, którzy mogliby na PiS nie głosować, ale powrotu Tuska boją się jeszcze bardziej. Partie opozycji demokratycznej nadal mają w sumie więcej, niż Zjednoczona Prawica, ale umacnianie tej ostatniej na pewno nie jest dobrym sposobem na obalenie jej rządów. Wychodzi więc na to, że PO nadal dzielnie walczy o pierwszeństwo na opozycji, zwalczając demokratyczną konkurencję, przez co znakomicie sprawdza się w roli psa obronnego władzy PiS. Któremu z kolei wystarczy powiedzieć „widzicie, jaki zły pies, tylko my możemy was przed nim obronić”.

Można też przeanalizować przepływy między poszczególnymi partiami na bazie sondaży z dłuższego okresu czasu (od wyborów 13.10.2019 do 28.08.2021, tylko IBRiS dla zachowania porównywalności), by sprawdzić, co faktycznie zagraża władzy PiS czy jak się mają buńczuczne twierdzenia, że w przyszłym parlamencie rządzić będzie jedynie KO z Hołownią. Obliczając proste wskaźniki korelacji (miara pokazująca, jak zachowują się względem siebie dwa ciągi liczb, np. wyników sondażowych – czy zmieniają się w podobnie, przeciwnie bądź też są niezależne), da się ustalić główne kierunki i siłę tych przepływów, kto jest dla kogo konkurencją, a kto nie. Zostało to zobrazowane na załączonym obrazie (wielkość kół odzwierciedla poziom poparcia wg ostatniego sondażu, strzałki – kierunki dotychczasowych przepływów, gdzie grube strzałki oznaczają silną korelację, a przerywane linie – słabą).

Z tego rysunku da się odczytać następuje rzeczy:

– PL2050 Hołowni jest partią najbardziej „obrotową”, tj. potrafi sięgać po dotychczasowych zwolenników PiS, Koalicji Obywatelskiej, Koalicji Polskiej/PSL, w niewielkim stopniu także z Lewicy. Potwierdza to wizerunek partii umiarkowanego „modernizmu konserwatywnego”. Jest to też jak na razie jedyna realna konkurencja dla obecnej władzy;

– Koalicja Obywatelska nie jest konkurencją dla PiS. Oba ugrupowania używają tylko przeciwnika jako straszaka do mobilizacji własnych zwolenników. Tych PiS pozyskuje spośród osób niezdecydowanych, których Tusk odrzuca mimo wszystko bardziej, niż Kaczyński;

– Zarówno Konfederacja, jak i Lewica, są ugrupowaniami o silnej tożsamości własnej, której wyborcy są dość lojalni. W przypadku Lewicy istnieje jednak pewna zdolność do mobilizacji osób niezdecydowanych. Możliwe, że Lewica mogłaby zanotować wzrost poparcia pod dwoma warunkami, tj. porządkując się wewnętrznie (odzyskując zwolenników wahających się), jak i porzucając koncept Trzech Tenorów, który wprawdzie dał pewien efekt nowości w 2019 r., ale obecnie wyczerpał się (efekt świeżości przejął Hołownia).

Stwierdzenie, że rządzić będzie koalicji KO – PL2050 można włożyć między inne propagandowe bajki Dzielnego Donalda. Żaden rząd nie powstanie bez poparcia Lewicy. Oczywiście, do wyborów jeszcze 2 lata i wiele może się zdarzyć do tego czasu. Na przykład PO wraz ze zblatowanymi dziennikarzami mogliby spróbować rozbić koalicję lewicową, twierdząc, że poszczególne jej partie po cichu dogadują się z PiS, najlepiej korzystając przy tym z usłużnych polityków, wciąż formalnie uznawanych za lewicowych. Takie rozbicie jest możliwe, ale da Platformie po raz kolejny przewodnictwo na opozycji, a nie zwycięstwo nad PiS. Wbrew ciągle powtarzanej propagandzie, że ”głosowałam na Lewicę, ale już tego nie zrobię”, osoby o poglądach lewicowych, głosujące na Lewicę, prędzej zostaną w domu, niż dadzą się uwieść urokowi Donalda. Jak widać, dość przywiędłemu.

Z DOŁU DO GÓRY, Z GÓRY NA DÓŁ

Od razu, na początku przepraszam za earworm, który się niektórym włączy po przeczytaniu tego tytułu, natchnęły mnie bowiem do napisania tego tekstu wakacyjne wydarzenia z ostatnich dni.

Pierwsze, to kolejna smutna rocznica śmierci wybitnej polskiej piosenkarki Kory Jackowskiej… jak ten czas leci. Wtedy też było ciepłe, choć troszkę deszczowe lato i jej śmierć niespodziewana, bo do końca z nadzieją, że da radę, że ona taka twarda, że pomniki nie rozpadają się w proch i pył od jednego uderzenia. Wtedy puściłem sobie ten utwór – „Falowanie i spadanie… Miraż tworzenia, Złuda istnienia”. Brakuje jej dziś, pewnie będzie nam jeszcze długo brakować, była bowiem głosem pokoleń.

Rzeczą drugą, która pokazała jak płynne i złudne są oczekiwania, było tąpnięcie w sondażach. Wejście Tuska wyraźnie pomieszało szyki Hołowni, który mościł się już na pozycji największej siły opozycji i budował oparty na własnym nazwisku kolejny „ruch lidera… (tu wstaw nazwisko)”. Poleciało w sondażach szymonitom mocno, Hołownia próbuje walczyć, ale Donek jest jednak już od niego o dwie długości i skubie z opozycji gdzie się da. Podskubał też słupki Lewicy, a jego padawani krzyczą, że oczywiście to wina blatowania się Czarzastego z Morawieckim i sprzedania się za srebrniki. No cóż, nad tym ostatnim rozwodzić się szkoda, bo sam konstrukt przyczynowo-skutkowy jest tak realny, jak wiara w to, że Tusk odbierze elektorat PiSowi. W każdym razie zamieszanie jest poważne, a na Lewicy pojawiły się odgórne siły, które patrzą na „Powrót taty” z równym wzmożeniem uczuciowym, jak ten który możemy obserwować u fanbojów Platformy. Gdy wyczekiwany ranki i wieczory Donald powrócił, to okazało się, że chór wujów się otworzył i rozsypał. „Ulubieniec” młodych lewicowców, czyli Leszek „Uśmieszek” Miller, który – jak głosiła legenda – onegdaj miał łóżko polowe w TVN, wygłaszający sążniste filipiki anty-czarzastowskie, panowie w niebieskich garniturkach, którym ideologicznie bliżej do PO niż do Lewicy, próbujący wzniecać burzę i zachowywać się jak tuwimowskie dwa wiatry. Cały ten „Sturm und Drang” ewidentnie wygląda jak zaloty żabiorów w rowie melioracyjnym pod Ostrołęką – kto się bardziej nadmie i kto głośniej zarechocze. Tylko Donald jakiś cichy, jak nie przymierzając Cichy Don.

Ale czy wiejące górą wiatry sprawiają, że na dole cicho? Otóż nie, bo na dole inne są priorytety, inne realia i przede wszystkim inna jest energia. Na dole, w dalekim od sporów góry miejscu, w bastionie prawicowego polskiego naszyzmu, w Rzeszowie, spotkaliśmy się na Festiwalu Lewicy. Dyskusje, panele, integracja, wachlarz tematów, który każde lewicowe serduszko zmusza do szybszego bicia. Śmiech, ale i często refleksja, wspomnienia i plany na przyszłość. Od reprezentantów Zielonych, przez razemków, wiośniarzy, sldowców, związkowczynie i związkowców, działaczki LGBT, po KOD, lokalne aktywistki i samorządowców. Wyjechaliśmy z wieloma przemyśleniami, nowymi znajomościami, szczęśliwi i zmęczeni. Posłanki i posłowie, uczennice, studenciaki, młodzi i ci ciutkę starsi, kudłaci i łysi (ale brodaci) ,wzięli ze sobą bagaż nowych doświadczeń, informacji i pomysłów do działania, a także wiele pozytywnych emocji i wsparcia, bez którego byłoby nam trudniej.

Podsumowując ten event posłużę się parafrazą pięknych słów Antoniego Kroha „Każdy coś dawał, każdy brał… księgowych nie zatrudniano”.

Wbrew pozorom, Lewica jest dziś bardziej zjednoczona

Organizowany przez Stowarzyszenie Spójnik Festiwal Lewicy w Rzeszowie odbył się w dniach 31.07-1.08 w siedzibie rzeszowskiej Nowej Lewicy. Za nami dwa dni debat, spotkań merytorycznych i integracyjnych. Dyskusje o polityce, sprawach gospodarczych i społecznych. Rozmowy o ochronie środowiska naturalnego i przyszłości edukacji w Polsce, działalności związków zawodowych oraz aktywizmie młodzieży i osób LGBT.

Festiwal Lewicy w Rzeszowie stał się już wspomnieniem: ciekawym formacyjnie, optymistycznym, jakby od niechcenia zaprzeczającym kreowanym przez media konfliktom na Lewicy czy apokaliptycznym wizjom rozpadu formacji. Do Rzeszowa, miasta leżącego w sercu jednego z najbardziej konserwatywnych polskich regionów przyjechali działacze Nowej Lewicy, Lewicy Razem, OPZZ, ZNP, niepartyjne osoby lewicowe, związane organizacjami pozarządowymi, ekolodzy i niezaangażowani politycznie sympatycy lewicy. 

Różnice, które na poziomie Twittera i liberalnych mediów zwiastują ostateczną klęskę formacji lewicowych i rychłe wchłonięcie ich elektoratu  przez jeszcze dość mgliste „lewe skrzydło” Platformy, w bezpośredniej konfrontacji na przyjaznym gruncie, okazują się jedynie interesującym tematem rozmów z pełnym szacunkiem wszystkich na różnorodność poglądów wewnątrz lewicowych środowisk.

To co pomoże Lewicy zawalczyć o przyszłość (klimatyczną, młodych, pracowników, mniejszości, wykluczonych, pozostawionych za burtą), to świadomość tego, że idzie nowe: nowe pokolenie, nowe wyzwania, nowe zagrożenia. Nie będzie powrotu do polityki ciepłej wody w kranie, neoliberalnych paradygmatów, zwasalizowania instytucji (coraz bardziej topniejącemu) autorytetowi Kościoła.

W Rzeszowie tematy dyskusji na panelach toczyły zarówno wokół bieżących problemów (edukacja), zagrożeń przyszłości (ekologia, klimat) zahaczając o przeszłość (kwestie odzyskania lewicowej  historii  i etosu) jak i dotykały najbardziej praktycznych form lewicowej działalności (związki zawodowe, działalność na trudnych terenach). Nagle, tu na dole, na ścianie wschodniej pojawiła się lepsza perspektywa: wiara, że można zbudować szklane domy i świeckie, równościowe państwo niepozostawiające nikogo za burtą. Trzeba ustać i współpracować w ramach różnorodności . 

Nie unikniemy sporów: ani programowych, ani tych o władzę i wpływy, ale warto pamiętać, że więcej nas łączy niż dzieli. Kiedy w czerwcu 2019 powstawało Stowarzyszenie Spójnik, wspólne listy lewicy w wyborach parlamentarnych, a co za tym idzie powrót lewicy do Sejmu było jedynie marzeniem: takim w zasięgu ręki, ale wymagającym trudnej współpracy i dialogu. Dwa lata później mamy trzeci największy klub w polskim parlamencie, a wchodzący w dorosłość wyborcy coraz częściej mają poglądy progresywne i deklarują chęć głosowania na Lewicę. 

Lewica przechodzi obecnie burzliwy okres, jest wiele napięć na górze – ale na dole potrafimy rozmawiać, dyskutować, a potem wspólnie świętować, niezależnie od przynależności partyjnej, frakcyjnej czy jej braku.

Tekst opublikowany pierwotnie w wPunkt, autorstwa Patrycji Pawlak – Kamińskiej.

Festiwal Lewicy

Dlaczego Festiwal Lewicy?

Jesteśmy różni – pochodzimy z odległych miejsc, z różnych organizacji, albo w ogóle działamy sami. Każdy z nas ma swoją specjalizację. Niektórzy z nas zajmują się ekologią, inni działają na rzecz lokalnej wspólnoty. Część z nas widzi swoją aktywność w ramach jednej z partii politycznych, pozostali wolą postawić na oddolną aktywność obywatelską. Są wśród nas socjaldemokraci czy socjaliści, niektórzy określają się jako liberałowie, są też ci, którzy wręcz unikają jakiejkolwiek etykietki. Czasem się ze sobą zgadzamy, a czasami nie.

Jesteśmy różni, ale jednak podobni. Przede wszystkim – chcemy uczynić świat lepszym. Nie zadowala nas stwierdzenie, że „zawsze tak było”, „dobrze jest, jak jest” czy też „niedasie”. Konserwatywna wizja świata, gdzie panuje „naturalny i niezmienny porządek rzeczy” jest nam obcy. Działamy racjonalnie – opierając się na postępie nauki, a nie negując ją, kierujemy się rozumem – nie boimy się iść wbrew utartym poglądom. To wszystko jednak robimy z jednej przyczyny – humanizmu, miłości do człowieka. Niezależnie od tego, w co wierzy, jakiej jest narodowości, płci, jakim językiem mówi i kogo kocha. Wszyscy jesteśmy takimi samymi ludźmi i dla nich (i dla swych bliskich, dla siebie) ten wysiłek podejmujemy. Spotykamy się na Festiwalu, gdyż razem możemy więcej. Ekolodzy, związkowcy, działacze na rzecz mniejszości, politycy i aktywiści, każdy w swojej działce i wszyscy wspierając się nawzajem. Chcemy się poznać, chcemy porozmawiać, chcemy pokazać innym, że nie są sami.

Dlatego właśnie Festiwal Lewicy. Dla tych, którzy chcą czegoś więcej.

Ratyfikacja Funduszu Odbudowy, czyli dramat na Titanicu III RP

O Funduszu Odbudowy, Krajowym Planie Odbudowy oraz głosowaniu ratyfikacyjnym w sejmie napisano już wiele, nawet zbyt wiele, a do tego często niezbyt mądrze. By nie iść utartym przez publicystów i komentatorów szlakiem postaram się więc pokazać wypadki z ostatnich dni z innej zupełnie perspektywy – jako kolejnej odsłony wielkiego i namiętnego dramatu pomiędzy PiS i PO, na tle chylącej się ku upadkowi kartonowej III Rzeczypospolitej.

Więcej

May the 4th be with you!

Jesteśmy Rebelią.

Buntem przeciw temu, co narzuca Imperium – terror, niewolę, zniszczenie, agresję i nienawiść. Przeciwstawiamy się brutalnej sile, z jaką niszczy wszelkie przejawy wolności i niezależności myślenia.

Więcej

Wybory 28 czerwca 2020

W niedzielę otwiera się na chwilę okienko, w którym władza przechodzi w ręce każdej i każdego z nas. Moment, w którym nie tylko biernie odbieramy to, co się dzieje, ale realnie decydujemy, co może się stać.

Więcej

Wybory 2019

Kiedy w 2015 r. PiS wygrywał wybory, można było to uznać za przypadek i łut (albo i wiele łutów) szczęścia. Wybory 2019 r. na pewno jednak przypadkiem nie były. Można różne przyczyny tego podawać, każdy może sobie znaleźć taką, jaka mu pasuje. Dlatego przedstawimy nieco inne spojrzenie na krajobraz polityczny, jaki wyłania się z tych wyborów.

Więcej