Simon Hix pisał, że współczesna socjaldemokracja nie posiada wyborców. Dzisiaj na lewicę głosują albo emerytowani robotnicy (tradycyjny elektorat), liberalna gospodarczo klasa średnia albo mniejszości (seksualne, religijne). Punkty lewicowej agendy zostały włączone do programu populistycznej prawicy lub liberałów. Nie ma idei, która odróżniałaby nas od innych ugrupowań.

Jaka opowieść dla Lewicy?

Platforma Obywatelska w 2007 r. zdobyła głosy Polaków populistyczną ideą taniego, ale sprawnego państwa. Prawo i Sprawiedliwość w 2015 r. „dobrą zmianą”, czyli graniu na nutach nacjonalistycznych, a także społecznych. Co w ostatnich latach zaproponowała Lewica? Czy zaproponowała jakąś zmianę strukturalną? Jakąś wielką ideę, przy której mogliby się skupić ludzie? Nie było oferty nawet w czasie największego od dziesięcioleci kryzysu. Klub Lewicy błąkał się od tematu do tematu, zmieniając temat swojej działalności co tydzień, zamiast oprzeć się na jednej konkretnej idei, otaczając ją siecią kampanii outdoorowej i aktywizacji struktur do kampanii door to door.

Możemy mówić o progresywnych podatkach, prawach osób LGBT czy prawach reprodukcyjnych, ale to nie jest idea na państwo, tylko same slogany. Nie przedstawiamy całościowego pomysłu na państwo. Mówimy tylko, jak jest źle i jak chcemy zmienić poszczególne jego elementy. Kogo chcemy w ten sposób przekonać? Kluczowe w budowaniu poparcia jest zbudowanie opowieści, której będzie się trzymał każdy poseł i posłanka – nie może być tak, że z dnia na dzień posłowie i posłanki puszczają kolejne ustawy oraz pomysły, za którymi nie idzie nawet rozpromowanie jej przez 40-osobowy klub parlamentarny, nie mówiąc już o profilach działaczy czy organizacji regionalnych. Musimy myśleć modernistycznie – bo czemu Partia Pracy w 1997 r. mogła stworzyć gigantyczną maszynę medialną, gdzie każdy kandydat na posła co rano otrzymywał “bryk” z instrukcją, co wolno, a czego nie wolno mówić, a dzisiaj – 24 lat później, przy tak gigantycznym postępie technologicznym – problem z ustaleniem jednej spójnej narracji ma klub parlamentarny oraz posłowie w zasadzie jednej partii, w rozwiniętym kraju w środku Europy?

Lewica dzisiaj musi się wymyślić na nowo jako partia efektywnych i odpowiedzialnych wydatków, by zbudować wiarygodność wśród elektoratu w kwestiach gospodarczych – tak kluczowych do oddania swojego głosu przez wyborcę. Jarosław Kaczyński i zjednoczona prawica roztrwonili ogromne sumy pieniędzy – i to nie tylko podczas pandemii, bo od początków ich rządu widzimy stopniowe niszczenie usług publicznych oraz polityczną korupcję stanowiskami państwowymi. Lewica potrzebuje odważnego planu znaczącego, ale efektywnego zwiększenia wydatków publicznych.

Musimy przyjąć kulturę opłacalności. Jeśli mamy przekonywać o zwiększeniu inwestycji publicznych, musimy wykazać, że wydane pieniądze będą efektywnie wpływały na publiczne usługi. Nie chodzi o audyt jako ćwiczenie księgowe, zliczanie dochodów i wydatków, choć to ważne, by podstawowa arytmetyka pozostała. Powinniśmy zmienić koncept audytu jako skoordynowanego wysiłku, który rozpoczyna się przed podjęciem zobowiązań dotyczących wydatków, aby wytyczyć najbardziej efektywną drogę od polityki, poprzez realizację, do wyników przynoszących realne korzyści społeczeństwu. Powinniśmy zaproponować jego całościową reformę w rządzie centralnym oraz w lokalnym sektorze publicznym. Pracownicy sektora publicznego powinni uważnie przyglądać się skutkom, zanim programy zostaną uruchomione. Czy propozycja Biuro ds. Efektywnych Wydatków w większych miastach oraz ministerstwach byłaby złym pomysłem? Na poziomie krajowym i lokalnym Lewica może wiele zyskać, promując audyt publiczny i stosunek wartości do ceny.

Jeśli chcemy jako Lewica być najbliżej problemów szarego człowieka – a to dzisiaj samorząd jest właśnie najbliżej tych problemów – to potrzeba nam trwałej politycznej oraz gospodarczej zmiany Państwa i pomocą w tej zmianie może być samorząd.

Badania pokazują przewagę samorządów nad władzą centralną, jeśli chodzi o poczucie wpływu obywateli na podejmowane przez władze decyzje. Już kilka lat temu ponad 60% Polaków deklarowało, że wybory samorządowe – rozpatrywane na tle innych głosowań – mają dla nich istotne znaczenie.

Prawie tyle samo wyrażało poparcie dla przekazywania coraz większej liczby zadań samorządom. To ogromny mandat do zmian w prawie na korzyść samorządów. To dzisiaj samorząd buduje żłobki, zarządza sieciami szpitali czy modernizuje szkoły. Musimy dać możliwość i zapewnić przestrzeń do rozwijania kompetencji samorządu, choćby zapewnienia mieszkań komunalnych. Przykład Wiednia – miasta słusznie chwalonego za dorobek w polityce mieszkaniowej – pokazuje, że miasto nie musi być bezpośrednim inwestorem. Budżet Wiednia na politykę mieszkaniową jest rozdysponowywany w inny sposób. Posługując się systemem dotacji i pożyczek, miasto wspiera głównie inwestycje prowadzone przez (działające na zasadach non profit) towarzystwa budownictwa mieszkaniowego. Dofinansowuje również remonty istniejących budynków oraz wypłaca dodatki mieszkaniowe osobom o niższych dochodach, które wynajmują mieszkania na rynku prywatnym.

Samorządy również powinny mieć wyraźny wpływ na bezpieczeństwo mieszkańców. Dzisiaj to wygląda tak, że samorząd może prosić, opiniować i dofinansowywać policję. Jednakże nie może wyznaczać wiążących celów oraz rozliczać z efektywności działań. Organy jednostek samorządu terytorialnego odgrywają dzisiaj rolę opiniodawczą. Samorządom nie zostały też przyznane uprawnienia w zakresie tworzenia posterunków policji. Podmiotem odpowiedzialnym jest tu komendant powiatowy (miejski), opierający się w dodatku na zasadach określonych przez Komendanta Głównego. Dlatego też powinniśmy zwiększyć możliwości samorządu i z części struktur policji wyodrębnić policję samorządową, włączoną w struktury administracji powiatowej i odpowiedzialną za dwie sfery: bezpieczeństwo w ruchu drogowym oraz ochronę porządku i bezpieczeństwa w przestrzeni publicznej (przy okazji zgromadzeń czy imprez masowych). Policja samorządowa nie miałaby natomiast kompetencji w zakresie najpoważniejszych przestępstw przeciwko zdrowiu, życiu, wolności seksualnej czy mieniu, jak również przestępstw urzędniczych, korupcyjnych i cyberprzestępczości.

Na poziomie krajowym i lokalnym Lewica może wiele zyskać, promując audyt publiczny i stosunek wartości do ceny, a także zwiększenie kompetencji samorządów. Takie zobowiązania mogą pomóc przywrócić zaufanie do Lewicy, jako strażnika publicznych pieniędzy i zaostrzyć jej sprzeciw wobec obozu zjednoczonej prawicy. Lewica musi wykazać się wiarygodnością finansów publicznych, jeśli ma zdobyć poparcie dla ambitnych wydatków i polityk publicznych, których ten kraj potrzebuje jak powietrza.

Autor: Krystian Głuch

Obraz: All Riot

16 października Spójnik współorganizuje Tour de Konstytucja przystanek Drawsko Pomorskie.

Konstytucja to nie tylko sądownictwo i sprawy ustrojowe; Konstytucja to również prawo do mieszkania, zabezpieczenia społecznego i rozdziału państwa od Kościoła. Znajmy swoje prawa! Walczmy o swoje prawa!

Stowarzyszenie Spójnik na Tour de Konstytucja reprezentują:

Łukasz Dudzic – Radny Gminy Bobrowice

Agnieszka Mastalerz-Madej

Marcin Grzybowski

Mamy to! Zgłoszone przez Spójnik zadanie, dotyczące powstania w Rzeszów – stolica innowacji pięciu nowych Jadłodzielni, wygrało głosowanie w Rzeszowskim Budżecie Obywatelskim.

Do zwycięstwa zadania Rzeszów dla rodziny Rzeszów dla in vitro zabrakło nam jedynie cztery (4!) głosy! Nie składamy jednak broni i będziemy nadal walczyć o #TakDlaInvitrowRzeszowie!

Więcej pod linkiem: InVitroWRzeszowie

Już jutro, 9 października, będzie miał miejsce Kongres Nowej Lewicy, nowej partii powstałej z połączenia dotychczasowego Sojuszu Lewicy Demokratycznej oraz Wiosny. Droga do tego Kongresu była bardzo długa i wyboista – zarówno przez warunki zewnętrzne, jak epidemia uniemożliwiająca normalne zazwyczaj kontakty międzyludzkie, jak i wewnętrzne – naturalne sentymenty i obawy, a także rywalizację i poszukiwanie miejsca dla siebie w nowej organizacji. Nie można także zapominać o próbach „przyjaznej” ingerencji ze strony innych partii, które mają oczywiście prawo obawiać się rosnącej w siłę Lewicy.

Miejmy jednak nadzieję, że Kongres będzie dokładnie tym, czym chcielibyśmy żeby był – świętem ludzi połączonych wspólnym celem. Różniących się w szczegółach, o odmiennych charakterach, osobowościach oraz biografiach, ale zebranych razem by natchnąć ducha w nową partię na Lewicy. Zamknąć ostatecznie przejściowy okres reorganizacji i przejść do właściwej działalności na rzecz wszystkich Polek i Polaków. Uwolnić ogromny potencjał, jaki niosą w sobie organizacje progresywne, stanąć na czele zmian, do jakich to społeczeństwo – w odróżnieniu od zramolałych polityków – dawno już dojrzało, i zmienić wspólnie oblicze kraju. Tego kraju – nie innych, do których często polscy obywatele są zmuszeni emigrować, by uciec przed opresją obecnej władzy, oraz tej Ziemi – czeka nas fundamentalne dla naszej egzystencji zadanie walki z kryzysem klimatycznym. Tylko Lewica dostrzega złożoność tych problemów, jedynie Lewica nie mami i nie oszukuje Polek i Polaków, że nic się nie dzieje albo że wszystko jest pod kontrolą. Tylko Lewica ma rozwiązania tych problemów, a nie tylko obietnice rozwiązań.

Nie pozwólmy więc, by – nasze drobne w gruncie rzeczy ambicje i spory – wpłynęły na naszą zdolność do realizacji tych wielkich zadań, lecz zjednoczmy się we wspólnej pracy na rzecz przyszłości naszej i tych, którzy nas kiedyś zastąpią. To jest nasza odpowiedzialność. I to też może być powód do zasłużonej dumy i satysfakcji – na tym Kongresie Nowej Lewicy będziemy mieli stworzyć jeden zespół, wyłonić drużynę, która po latach prawicowej degrengolady będzie stanowić nową jakość, otworzy nowy rozdział w polskiej polityce i wykona krok naprzód w dziele transformacji polskiego zaścianka w silne, nowoczesne, europejskie państwo.

Życzymy więc wszystkim delegatkom i delegatom jutrzejszego Kongresu, by mając na uwadze ten wielki cel odnowy wspólnej Polski, roztropnie i z wzajemną życzliwością dokonali dzieła zjednoczenia oraz wyłonienia spośród siebie takich reprezentantek i reprezentantów, którzy skutecznie nas ku temu poprowadzą.

1 października 1978 – Na emigracji w Londynie zmarł Adam Ciołkosz, jeden z przywódców PPS.

– Miłością mojego życia byli polscy robotnicy i polscy chłopi – mówił Adam Ciołkosz. – Całe swoje dorosłe życie spędziłem miedzy nimi, bo tam było moje serce, był mój rozum, tam była moja wiara na przyszłość. Dali mi z siebie niesłychanie dużo i wzbogacili moje życie. Tej miłości pozostałem wierny.

Członkinie i członkowie Stowarzyszenia Spójnik spotkali się na zjeździe absolwenckim 28 Szkoła Liderów Politycznych. To właśnie tam narodziły się nie tylko przyjaźnie ale i wiele pomysłów na działalność naszego Stowarzyszenia.

Stowarzyszenie Spójnik, reprezentowane przez Piotra Plebańczyka, wzięło udział w konferencji Unia Pracy odnośnie zagrożeń klimatycznych oraz przyszłości środowisk lewicowych. Dziękujemy za zaproszenie i interesujące rozmowy!

Paweł Wita ze Stowarzyszenia Spójnik pisze o konieczności transformacji energetycznej w Polsce, w artykule opublikowanym w Liberte!

Link: Polska musi odejść od emisyjnej gospodarki

„Na pomysł ustawienia w Rzeszowie lodówek, do których można przynosić jedzenie wpadli aktywiści zrzeszeni w Stowarzyszeniu Spójnik z Patrycja Pawlak-Kamińska na czele. Projekt wsparli m.in. Michał Sztuk i Agnieszką Chmiel z Wiosna na Podkarpaciu oraz Jolanta Omiatońska i Tomasz Lignar z Partia Zieloni Rzeszów„

Źródło: https://www.rzeszow112.pl/…/4524-wnioski-z-osiedla…

Wjechał Rycerz na Białym Koniu. Uratuje nas od Trójgłowej Bestii Zjednoczonej Prawicy. Choć może już Dwugłowej, albo Wielogłowej, ciężko się ostatnio połapać, co stanowi teraz ową Zjednoczoną Składem Rad Nadzorczych Prawicę. Ale – Rycerz. Charyzmatyczny, błyskotliwy retorycznie, Prawdziwy Europejczyk – od lat wyczekiwany, w końcu przybył. Gdzie nie stąpnie, tam wyrastają kwiaty, czego nie dotknie – w złoto się przemienia. Po raz 2137, wedle wskaźnika Lisa-Giertycha, władza Kaczyńskiego chwieje się i upada. Lada dzień będzie po wszystkim i znów odetchniemy z ulgą w Wolnej Polsce.

Zapewne jednak znajdą się wątpiący, niewierni, złośliwcy i kolaboranci, którzy podważają Wielkiego Donalda wielkość. I tym trzeba objawić Prawdę prosto w twarz zdradziecką. Na sondaże wystarczy popatrzeć. Era Przed Donaldem – Koalicja Obywatelska ma 13% poparcia (IBRiS, 11.06.2021), Era Donalda – 25.7% (IBRiS, 28.08.2021). Już prawie tyle, co PiS!!!!1

Cóż, zostaje ręce złożyć do klaskania i przyjąć Donalda do swego serca.

Albo i nie.

Popatrzmy na te sondaże raz jeszcze, ale troszkę szerzej. Dla poszczególnych ugrupowań wygląda to tak (zmiana między 11 czerwca a 28 sierpnia, IBRiS):

Zjednoczona Prawica – 11.06: 32.4%, 28.08: 35.3% (+2.9)

Koalicja Obywatelska – 11.06: 13.0%, 28.08: 25.7% (+12.7)

PL2050 – 11.06: 19.8%, 28.08: 10.1% (-9.7)

Lewica – 11.06: 7.6%, 28.08: 9.3% (+1.7)

Konfederacja – 11.06: 8.1%, 28.08: 6.4% (-1.7)

PSL – 11.06: 4.7%, 28.08: 4.0% (-0.7)

Niezdecydowani – 11.06: 14.4%, 28.08: 9.2% (-5.2)

Co tu się wydarzyło? Donald pobił Szymka i zabrał mu zabawki, na co obudził się Jarek, zaczął krzyczeć, czym zmobilizował i skupił wokół siebie dotąd niepewnych zwolenników. Albo, jak kto woli, KO odbiła elektorat PL2050, lubujący się w silnych liderach. Z kolei PiS, borykający się ze spadkiem sondażowym, otrzymał prezent w postaci nielubianego polityka z przeszłości, dzięki czemu odzyskał poparcie tych, którzy mogliby na PiS nie głosować, ale powrotu Tuska boją się jeszcze bardziej. Partie opozycji demokratycznej nadal mają w sumie więcej, niż Zjednoczona Prawica, ale umacnianie tej ostatniej na pewno nie jest dobrym sposobem na obalenie jej rządów. Wychodzi więc na to, że PO nadal dzielnie walczy o pierwszeństwo na opozycji, zwalczając demokratyczną konkurencję, przez co znakomicie sprawdza się w roli psa obronnego władzy PiS. Któremu z kolei wystarczy powiedzieć „widzicie, jaki zły pies, tylko my możemy was przed nim obronić”.

Można też przeanalizować przepływy między poszczególnymi partiami na bazie sondaży z dłuższego okresu czasu (od wyborów 13.10.2019 do 28.08.2021, tylko IBRiS dla zachowania porównywalności), by sprawdzić, co faktycznie zagraża władzy PiS czy jak się mają buńczuczne twierdzenia, że w przyszłym parlamencie rządzić będzie jedynie KO z Hołownią. Obliczając proste wskaźniki korelacji (miara pokazująca, jak zachowują się względem siebie dwa ciągi liczb, np. wyników sondażowych – czy zmieniają się w podobnie, przeciwnie bądź też są niezależne), da się ustalić główne kierunki i siłę tych przepływów, kto jest dla kogo konkurencją, a kto nie. Zostało to zobrazowane na załączonym obrazie (wielkość kół odzwierciedla poziom poparcia wg ostatniego sondażu, strzałki – kierunki dotychczasowych przepływów, gdzie grube strzałki oznaczają silną korelację, a przerywane linie – słabą).

Z tego rysunku da się odczytać następuje rzeczy:

– PL2050 Hołowni jest partią najbardziej „obrotową”, tj. potrafi sięgać po dotychczasowych zwolenników PiS, Koalicji Obywatelskiej, Koalicji Polskiej/PSL, w niewielkim stopniu także z Lewicy. Potwierdza to wizerunek partii umiarkowanego „modernizmu konserwatywnego”. Jest to też jak na razie jedyna realna konkurencja dla obecnej władzy;

– Koalicja Obywatelska nie jest konkurencją dla PiS. Oba ugrupowania używają tylko przeciwnika jako straszaka do mobilizacji własnych zwolenników. Tych PiS pozyskuje spośród osób niezdecydowanych, których Tusk odrzuca mimo wszystko bardziej, niż Kaczyński;

– Zarówno Konfederacja, jak i Lewica, są ugrupowaniami o silnej tożsamości własnej, której wyborcy są dość lojalni. W przypadku Lewicy istnieje jednak pewna zdolność do mobilizacji osób niezdecydowanych. Możliwe, że Lewica mogłaby zanotować wzrost poparcia pod dwoma warunkami, tj. porządkując się wewnętrznie (odzyskując zwolenników wahających się), jak i porzucając koncept Trzech Tenorów, który wprawdzie dał pewien efekt nowości w 2019 r., ale obecnie wyczerpał się (efekt świeżości przejął Hołownia).

Stwierdzenie, że rządzić będzie koalicji KO – PL2050 można włożyć między inne propagandowe bajki Dzielnego Donalda. Żaden rząd nie powstanie bez poparcia Lewicy. Oczywiście, do wyborów jeszcze 2 lata i wiele może się zdarzyć do tego czasu. Na przykład PO wraz ze zblatowanymi dziennikarzami mogliby spróbować rozbić koalicję lewicową, twierdząc, że poszczególne jej partie po cichu dogadują się z PiS, najlepiej korzystając przy tym z usłużnych polityków, wciąż formalnie uznawanych za lewicowych. Takie rozbicie jest możliwe, ale da Platformie po raz kolejny przewodnictwo na opozycji, a nie zwycięstwo nad PiS. Wbrew ciągle powtarzanej propagandzie, że ”głosowałam na Lewicę, ale już tego nie zrobię”, osoby o poglądach lewicowych, głosujące na Lewicę, prędzej zostaną w domu, niż dadzą się uwieść urokowi Donalda. Jak widać, dość przywiędłemu.

„Stowarzyszenie Spójnik chce wprowadzić do Rzeszowskiego Budżetu Obywatelskiego dofinansowanie do zabiegów in vitro. Z pomocy w ciągu roku mogłoby skorzystać ok. 10 par, a takich, którzy potencjalnie byliby tym zainteresowani, jest w mieście ok. 500.”

Projekt zgłaszany w współpracy z:

Partia Zieloni Rzeszów

Michał Sztuk

Wiosna na Podkarpaciu

https://rzeszow.wyborcza.pl/…/7,34962,27520482,in-vitro…